– Als je zo geobsedeerd bent door je carrière en geld, blijf dan lekker alleen! – De man wilde zijn vrouw een lesje leren omdat ze promotie had gekregen, maar dat heeft hij diep betreurd.
— Denis, ik heb nieuws! — Marina stormde het appartement binnen, met moeite haar glimlach bedwingend. Ze had onderweg speciaal het favoriete bier van haar man en een hapje erbij gekocht. Deze dag verdiende beslist een feestje.
Haar echtgenoot lag op de bank, starend naar zijn telefoon. Op de televisie liep een voetbalwedstrijd met het geluid bijna uitgeschakeld.
— Heb je het gehoord? — vroeg ze, terwijl ze de tassen op tafel zette en naast hem ging zitten. — Ik heb fantastisch nieuws!
— M-m — mompelde hij zonder zijn ogen van het scherm te halen.
— Denis! — Marina pakte zachtjes zijn telefoon af. — Luister alsjeblieft even naar me. Vandaag riep Volkov me bij zich en…
— En wat dan? — Denis strekte zijn hand uit om zijn telefoon terug te pakken, zichtbaar geïrriteerd.
— Ze hebben me een promotie aangeboden! Je kijkt nu naar de toekomstige hoofd van de marketingafdeling! Kun je je dat voorstellen? Zeven jaar heb ik hiernaartoe gewerkt, en eindelijk…
— Stop! — De man ging plotseling rechtop zitten en keek haar nors aan. — Zeg dat nog eens.
— Ik zei dat ze me de functie van hoofd marketing hebben aangeboden. Mijn salaris stijgt bijna met vijftig procent, ik krijg een eigen team, grote projecten…
— En je hebt ja gezegd?
Er klonk iets in zijn stem dat Marina op haar hoede maakte. De vreugde in haar ogen begon te doven.
— Natuurlijk! — Ze probeerde te glimlachen. — Maar dat is toch geweldig nieuws, nietwaar?
Denis stond op en liep door de kamer.
— Geweldig, — herhaalde hij met een wrange grijns. — Natuurlijk geweldig. De vrouw verdient straks meer dan de man. De vrouw wordt de baas, en de man blijft een nietsnut!
— Wat heeft dat er nou mee te maken? Denis, dit is mijn werk, mijn carrière. Wat heeft jouw salaris daar mee te maken?
— Je snapt het niet? — Hij bleef voor haar staan, armen over elkaar. — Dan zal ik het uitleggen. In een normale familie is de man de kostwinner, en de vrouw bewaakt het gezin. En bij ons? Jij zit twaalf uur per dag op je werk, bouwt aan je carrière, en komt thuis als een uitgeperste citroen.
— Ik werk niet meer dan jij!
— Nee, maar jij denkt vierentwintig uur per dag aan je werk! — Denis schreeuwde bijna. — Zelfs op vakantie gaat je telefoon niet uit. Zelfs in bed denk je soms aan je klanten!
— Hoe weet jij waar ik aan denk in bed? — vroeg Marina scherp.
— Ik zie het aan je gezicht! Aan hoe je reageert, alsof je niet luistert naar wat ik zeg.
Ze stond op van de bank. De vreugde was volledig verdwenen, vervangen door bittere teleurstelling en woede.
— Dus volgens jou moet ik die promotie weigeren, zodat jij je de baas van het gezin kunt blijven voelen?
— Jij moet aan het gezin denken! Aan je man! Aan het feit dat we nog steeds geen kinderen hebben, omdat jij altijd bezig bent!
— We hebben geen kinderen niet omdat ik werk, maar omdat jij telkens excuses verzint! Het appartement is te klein, er is te weinig geld, het is nooit het juiste moment!
— Leugens!
— Oh ja? Weet je nog wat je vorig jaar zei toen ik het voorstelde? “We wachten tot je promotie krijgt, dan hebben we meer geld voor een kind.” Nou, de promotie is er! Wat nu?
Denis verbleekte. Enkele seconden keken ze elkaar zwijgend aan, alleen het zachte geluid van de televisie vulde de kamer.
— Je bent veranderd, Marina, — zei hij uiteindelijk zacht. — Helemaal veranderd. Vroeger was je anders.
— Vroeger was ik jonger en dommer. Ik dacht dat als ik minder van het leven wilde, alles vanzelf goed zou komen.
— En nu wil je meer dan je aankunt. Meer dan een vrouw nodig heeft!
Die woorden voelden als een klap in haar gezicht. Iets brak voorgoed vanbinnen.
— Meer dan een vrouw nodig heeft? — herhaalde ze fluisterend. — En wie bepaalt dat, wat een vrouw nodig heeft? Jij?
— Het leven bepaalt dat. De natuur. Jij bent geen man, tenslotte!
— Duidelijk, — zei Marina, knikkend, terwijl ze naar de gang liep.
— Waar ga je heen?
— Wandelen. Nadenken.
— Waarover nadenken? Alles is duidelijk! — riep Denis en liep haar achterna. — Of je weigert die belachelijke baan, of…
— Of wat? — Ze draaide zich om terwijl ze haar jas aantrok.
— Of het is voorbij! Als je zo geobsedeerd bent door carrière en geld, blijf dan alleen! — Hij keek haar niet eens aan, de woorden als stenen gooiend. — Als je werk belangrijker is dan je gezin, leef dan maar met je werk!
Marina verstijfde, de sleutels in haar hand. Ze wilde iets zeggen, maar er kwam geen woord over haar lippen. Er zat een brok in haar keel.
— Goed, — zei ze uiteindelijk. — Zoals je wilt.
En ze ging weg, de deur zacht achter zich sluitend.
… Marina keek naar de lege kast in de gang, waar gisteren nog Denis’ kleren hingen. Op de plank lag nog maar één set sleutels — de hare.
— Als je zo geobsedeerd bent door je carrière en geld, blijf dan alleen! — de woorden van haar man galmden nog in haar hoofd.
In plaats van felicitaties had ze een ultimatum gekregen: of ze weigerde de functie van hoofd marketing, of haar man zou vertrekken.
Marina koos voor haar carrière. Of beter gezegd: ze kon niet anders. Ze had er te veel jaren en te veel energie in gestoken.
En Denis… Denis was in de afgelopen twee jaar veranderd van een liefdevolle echtgenoot in een eeuwig ontevreden criticus, die in haar succes alleen maar een bedreiging voor zijn mannelijk ego zag.
Haar telefoon trilde. Een bericht van haar moeder:
“Hoe gaat het, lieverd? Denis kwam langs en stuurde je een lieve groet!”
De vrouw klemde woedend haar kaken op elkaar.
Dus haar man had het al voor elkaar gekregen om bij zijn schoonmoeder langs te gaan en zich als slachtoffer op te stellen. Vast en zeker had hij verteld wat voor kille carrièrevrouw ze was geworden en hoe ze alle familiewaarden vergeten had.
Haar moeder had altijd aan de kant van haar schoonzoon gestaan. Hij wist haar in te palmen: bracht bloemen mee, vroeg naar haar gezondheid, hielp met de reparaties aan het zomerhuisje.
‘Alles goed, mam. Echt waar, gewoon druk met de nieuwe functie. Altijd bezig,’ schreef Marina terug, en zette meteen daarna haar telefoon uit.
Het appartement voelde te groot en te stil. Er was geen vertrouwd geluid meer van de televisie, die Denis altijd meteen aanzette zodra hij thuiskwam. Geen geur van zijn sigaretten vanaf het balkon — al drie jaar beloofde hij te stoppen. Geen rondslingerende sokken bij het bed en geen vuile vaat in de gootsteen.
Misschien was dat maar beter zo, dacht Marina. Misschien pasten ze gewoon niet meer bij elkaar. Zij ontwikkelde zich, leerde bij, bouwde haar carrière op, terwijl haar man… bleef steken. Hij werkte nog steeds bij hetzelfde bouwbedrijf, verdiende hetzelfde loon, bracht zijn weekenden door voor de televisie of met vrienden in de garage.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
