— Als ik je moeder nog één keer om zes uur ’s ochtends in onze slaapkamer zie, vliegt ze er samen met jou uit! — schreeuwde ik, toen ik besefte dat ik het niet langer kon verdragen.

— Ik ben niet aan iemands kant, mama. Ik denk gewoon dat echtparen zelfstandig moeten kunnen leven.

De schoonmoeder zakte op een stoel. Tranen rolden over haar wangen.

— Betekent dit dat ik jullie niet meer nodig ben. Betekent dit dat ik nu een vreemde ben.

Lena voelde een steek van medelijden. Ze wilde een oudere vrouw geen tranen bezorgen. Maar terugtrekken was geen optie.

— Valentina Ivanovna, u bent geen vreemde. U bent de moeder van Maxim. Maar iedereen moet zijn eigen plek en grenzen hebben.

— Welke grenzen? — snikte de schoonmoeder. — Ben ik een vijand voor jullie? Ik wil toch alleen maar goed!

— Dat weet ik, — zei Lena zacht. — Maar goed doen betekent niet dat je de grenzen van anderen mag overschrijden.

Maxim stond op en liep naar zijn moeder.

— Mama, je bent geen vijand. Je bent de belangrijkste vrouw voor mij. Maar ik heb nu een vrouw. En ik moet mijn gezin met haar opbouwen.

Valentina Ivanovna keek haar zoon aan met tranen in haar ogen.

— En ik dan? Ben ik nu helemaal niemand?

— Jij bent mijn moeder. Voor altijd. Maar nu woon jij in jouw huis, en wij in het onze.

De schoonmoeder zweeg lang. Toen haalde ze langzaam een bos sleutels uit haar tas.

— Goed, — zei ze zacht. — Als jullie dat willen, neem ze maar. Maar onthoud: je hebt maar één moeder, Maxim. En vrouwen kunnen verschillend zijn.

Ze legde de sleutels op de tafel en liep naar de deur.

— Mama, doe niet zo, — Maxim liep achter haar aan.

— Maakt niets uit, lieverd. Vanaf nu bel ik voordat ik kom. Als een vreemde.

De deur ging dicht achter haar. Maxim en Lena stonden alleen.

— Nou, — zei Maxim moe. — Tevreden?

Lena liep naar hem toe en omhelsde hem.

— Max, ik weet dat het moeilijk voor je is. Maar dit is de juiste beslissing. We hadden dit al veel eerder moeten doen.

— En als ze nu helemaal stopt met contact?

— Dat doet ze niet. Ze is een slimme vrouw. Ze zal begrijpen dat grenzen niet afwijzing zijn, maar respect.

Maxim pakte de sleutels van de tafel.

— Ik hoop dat je gelijk hebt.

Een week later belde Valentina Ivanovna. Haar stem klonk een beetje beledigd, maar rustig.

— Maxim, mag ik morgen op bezoek komen? Ik heb een appeltaart gebakken.

— Natuurlijk, mama. Kom maar. We zullen blij zijn.

— En Lena?

— Ook Lena.

— Goed. Ik kom om twee uur, als dat geen probleem is.

Na het gesprek liep Maxim naar Lena.

— Mama komt morgen op bezoek. Ze heeft een taart gebakken.

Lena glimlachte.

— Zie je? Ik zei toch dat ze het zou begrijpen.

— Ja, je had gelijk. Dank je dat je me niet liet blijven leven als een moederskindje.

— Je bent geen moederskindje, Max. Je bent gewoon een goed mens die niemand pijn wilde doen. Maar soms moet je stevig zijn om je gezin te beschermen.

Maxim omhelsde zijn vrouw.

— Weet je, de afgelopen week heb ik veel rustiger geslapen. Dat constante gevoel dat we in de gaten werden gehouden, was er niet.

— Ik ook, — bekende Lena. — Eindelijk hebben we een echt huis. Ons territorium, waar wij de regels bepalen.

Morgen, wanneer Valentina Ivanovna komt, zal ze een gast zijn. Gewild en geliefd, maar een gast. Dat betekent dat er eindelijk een gezond evenwicht is tussen liefde voor ouders en de onafhankelijkheid van een jong gezin.

Maxim begreep dat een goede zoon zijn niet betekent dat je je moeder je leven laat controleren. En Lena begreep dat je soms moet vechten voor je grenzen, zelfs als dat pijn doet aan dierbaren.

Hun relatie met de schoonmoeder verbeterde juist omdat ze eerlijker werd. Valentina Ivanovna voelde zich niet langer de baas in hun huis, maar ze werd een volwaardige en geliefde gast. En dat was veel beter voor iedereen.

En een maand later, toen Lena haar man vertelde dat ze een kind verwachtten, was het eerste persoon dat ze belden Valentina Ivanovna. Want oma worden is een totaal andere rol, en daar was de schoonmoeder veel beter op voorbereid dan op de rol van controleur van het gezinsleven.