— Papa, goedenavond. Komt het uit? — haar stem was volledig vlak, zakelijk, alsof ze belde om een kwartaalrapport te bespreken. — Ik houd het kort. Ik wilde je alleen laten weten dat Roman niet langer wil deelnemen aan ons familieproject. Ja, precies zo. Hij zegt dat hij vrijheid en onafhankelijkheid wil. Hij vindt dat jouw controle hem belemmert zich te ontwikkelen.
Roman hief zijn hoofd. Het bloed trok uit zijn gezicht weg. Hij keek naar zijn vrouw met angst, als een konijn dat een python aankijkt. Ze deed dit recht voor zijn ogen, koel en methodisch, terwijl ze de laatste bruggen sloopte.
— Nee, er is niets gebeurd. Gewoon, iemand heeft een beslissing genomen, — vervolgde Daria, starend naar de muur voor haar. — Hij vindt dat wij en onze eisen slecht zijn. En zijn familie, die niets eist, goed. Ik denk dat hij bij hen wil terugkeren. Nee, van mij hoeft niets. Ik laat je alleen weten zodat je op de hoogte bent van de situatie met de activa. Ja, begrijp ik. Goed. We wachten.
Ze hing op. Het zachte klikje van het telefoonslot klonk in de kamer als een schot. Ze legde het apparaat op de tafel naast de sleutels van zijn vroegere leven. En nu lag op het gepolijste oppervlak het volledige pakket: bedrijf, auto en telefoon, die zojuist het definitieve vonnis hadden uitgesproken.
— Wat heb je gedaan? — fluisterde Roman, maar er zat al geen woede meer in zijn stem, alleen dierlijke angst…
Daria keek hem voor het eerst in lange tijd recht aan.
— Ik? Niets. Ik heb gewoon gedaan wat je vroeg, Roma. Jij wilde vrijheid. Mijn vader komt hierheen om die officieel aan jou te geven.
Het halfuur tussen het telefoontje en het geluid van de sleutel die in het slot draaide, was voor Roman een vorm van geraffineerde marteling. Hij probeerde niet langer met Daria te spreken. Ze was onderdeel van het interieur geworden, een mooie maar koude standbeeldachtige aanwezigheid, zittend in de fauteuil met een boek op haar knieën. Al zijn dronken heldhaftigheid was verdampt, vervangen door kleverige, misselijkmakende angst. Hij draaide scenario’s in zijn hoofd: excuses maken, op zijn knieën vallen, alles op de alcohol schuiven. Maar kijkend naar haar afstandelijke profiel, wist hij dat het nutteloos was. Ze had al haar oordeel geveld, en nu zou de beul arriveren.
De sleutel draaide niet met een klik, maar ging soepel en beheerst rond. Het was het geluid van de eigenaar die zijn huis betreedt.
Stepan Gennadjevitsj kwam niet binnen — hij vulde de hal met zijn aanwezigheid. Een grote, grijze man in een duur kasjmiermantel, die hij niet eens uittrok. Hij rook niet naar parfum, maar naar zelfvertrouwen en geld — diezelfde substantie die Roman zo graag uitgaf en zo verafschuwde om te verdienen. Hij keek niet om zich heen; zijn blik vond onmiddellijk zijn dochter.
— Dasha, — knikte hij haar toe, en in dat ene korte woord zat geen vraag, geen bezorgdheid. Alleen bevestiging van hun onzichtbare alliantie.
Zijn zware, beoordelende blik richtte zich vervolgens op Roman, die instinctief in de bank wegzonk. Stepan Gennadjevitsj bekeek hem van top tot teen, zoals je een goedkoop namaakproduct inspecteert, zonder dat er een spier op zijn gezicht trilde. Hij groette niet. Hij vond het niet nodig.
— Stepan Gennadjevitsj, Dasha heeft het verkeerd begrepen… Ik… We hebben alleen even ruzie gehad, wie niet… — stamelde Roman, terwijl hij opstond. Zijn stem klonk onzeker, op zoek naar een uitweg.
— Ga zitten, Roman, — beval zijn schoonvader met een kalme, vlakke stem waar geen plaats was voor tegenwerpingen. — Laten we geen tijd verspillen aan jouw zielige excuses. Laten we het over de feiten hebben. Jij wilde vrijheid. Laten we bespreken wat je ermee gaat doen.
Hij liep naar de salontafel en keek verachtend naar de verspreide sleutels, alsof het rommel was.
— Laten we bij het belangrijkste beginnen: het bedrijf. Je schreeuwde vandaag tegen mijn dochter dat dit ‘jouw’ bedrijf is. Dat is niet zo. Het is mijn bedrijf, waarin ik je royaal de rol van directeur heb gegund, — sprak Stepan Gennadjevitsj langzaam, elk woord precies afgemeten. — In de afgelopen drie maanden van jouw ‘zelfstandig’ beleid heeft het bedrijf twee sleutelklanten verloren. Weet je waarom? Omdat jij hun telefoontjes niet beantwoordde. Je was bezig met… genieten van het leven. Het contract met ‘Logist-Trans’, waar ik zes maanden aan werkte, heb jij in één meeting verknald, omdat je dronken kwam opdagen en de cijfers door elkaar haalde.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
