— Katja, warm jij de soep op of zal ik het doen?
— Doe jij maar, zei ze en glimlachte voor het eerst sinds lange tijd.
Ze was vijfendertig, en het leven lag voor haar. Echt leven. Het hare.
Zonder voortdurende schuld voor andermans fouten.
En zonder welk angst dan ook — niet voor het verleden, niet voor zichzelf.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
