— Pap, jij koos er zelf voor te zwijgen toen alles nog veranderd kon worden.
— Ik weet het. Dom van me.
— En nu?
— Niks. Ik wilde alleen zeggen: ik ben trots op je. Jij bent de enige van ons die écht ergens voor staat.
Hij glimlachte — moe, maar oprecht.
— Leef jouw leven, Katja. Maak onze fouten niet opnieuw.
Ze knikte. Huilde niet. Ze vroeg hem niet binnen. Ze zei alleen:
— Zorg goed voor jezelf, pap.
Hij liep weg, kromgebogen, de duisternis in.
Katja ging terug naar huis. Dima kwam haar in de hal tegemoet.
— Wie was dat?
— Mijn vader. Hij kwam afscheid nemen.
Ze zakte op de bank neer en sloeg een plaid om zich heen. Vanbinnen was het rustig. Geen boosheid, geen medelijden. Gewoon rust.
Buiten hetzelfde regengetik, koplampen die langs het raam gleden.
Katja dacht dat vrijheid er waarschijnlijk precies zo uitzag — wanneer je niet langer hoeft te bewijzen aan mensen die je waarde nooit wilden zien, dat je liefde waard bent.
In dit huis verhief niemand meer zijn stem. Niemand deed haar meer tekort, niemand eiste iets van haar.
Alleen stilte, koffielucht, en Dima’s stem uit de keuken:
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
