Vroeger had ze er ooit van gedroomd dat haar moeder trots op haar zou zijn. Op school probeerde ze altijd de beste te zijn, ze kwam op eigen kracht binnen, zonder connecties, zonder geld. Ze werkte al vanaf het eerste studiejaar om niet afhankelijk te zijn. Maar thuis ging alle aandacht altijd naar haar broer.
Als Katja met een tien thuiskwam, zei haar moeder: “Jij bent slim, van jou verwachten we niet anders.”
Als Artem een zesje haalde: “Een jongen… komt wel goed, hij haalt het wel op.”
Toen Katja haar eerste auto kocht, zei haar moeder: “Je had hem beter aan Artem kunnen geven. Hij heeft het harder nodig, hij moet zijn gezin onderhouden.”
Toen Katja trouwde, hield haar moeder op de bruiloft een toost:
— Wij wensen onze dochter dat ze net zo succesvol mag worden als haar broer!
Zelfs toen huilde ze niet. Vanbinnen viel er gewoon iets in haar leeg.
Na drie dagen belde haar moeder opnieuw.
— Katja, hallo. We hebben alles goed doordacht. We komen vanavond naar jou. Zeg nu maar niets. We hebben geen keuze.
— Mam, wacht. Ik heb je toch…
— Genoeg. We zijn je ouders. We blijven niet nóg een nacht in dat hok. Je hebt de sleutel, laat ons gewoon binnen.
Katja voelde hoe het in haar binnenste begon te koken.
— Mam, nee. Kom niet. Ik kan dat niet.
— Hoe bedoel je: je kunt dat niet? Ben je een monster of zo?! Jij hebt twee kamers en wij zijn wat — beesten? We zijn oud al!
— Mam, — onderbrak Katja — jullie hebben je appartement verkocht. Vrijwillig. Voor Artem. Voor iemand die jullie nu eens niet eens bij zich thuis wil hebben. Waarom moet ík de gevolgen opruimen van jullie beslissingen?
— Omdat jij onze dochter bent!
— En hij dan? Geen zoon soms?
Geen antwoord. Alleen gejaagde ademhaling, en toen — een klik en de kiestoon.
Die avond kwam Dima laat thuis. Katja zei niets, ze zat op de bank met een kop afgekoelde thee.
— Hebben ze weer gebeld?
Ze knikte.
— Ze komen toch, zonder toestemming, zei Dima. — Ik ken ze ondertussen van jouw verhalen.
— Denk je echt dat ze dat doen?
— Zeker weten. Je kent je moeder toch.
Hij had gelijk.
De volgende dag, toen Katja van haar werk thuiskwam, stonden er bij de ingang twee koffers. Naast hen — haar moeder, in een tot boven dichtgeknoopt mantel, en haar vader, ineengedoken, met een vermoeid gezicht.
— We zijn gekomen, verklaarde haar moeder. — We hebben geen andere keus.
Katja bleef staan, bloed bonzend in haar slapen. Ze was niet eens verbaasd.
— Mam, ik heb jullie gewaarschuwd…
— Genoeg gepraat. — haar moeder liep al langs haar de hal in. — Doe de deur open, we praten straks wel verder.
Haar vader volgde, zonder zijn blik te heffen.
Katja deed de deur open. Niet omdat ze zich gewonnen voelde, maar omdat ze geen scène voor de ogen van de buren wilde.
In huis werd het meteen benauwd. Haar moeder begon direct bevelen uit te delen:
— Het is hier zo… kaal bij jullie. Waar liggen de schone handdoeken? In de keuken moet orde komen, de pannen staan helemaal verkeerd.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
