«Alle geheimen komen aan het licht: hoe een gebarsten scherm en een gekneusd voorhoofd een geheim onthulden dat liefde, angst en de was verborgen hielden»
Alles kwam volkomen toevallig aan het licht. Alla had nooit op haar man gespioneerd — ze keek nooit in zijn telefoon, volgde zijn banktransacties niet.
Ze had genoeg zorgen: haar werk bij het reisbureau vereiste dagelijkse oplossingen voor talloze belangrijke taken voor klanten, en na het werk haalde ze haar driejarige zoon Maksim uit de kleuterschool en schakelde over naar zijn niet minder belangrijke zaken. En daarna, zoals gewoonlijk: soep, gehaktballen, de was, een serie op de laptop…
Dus over het leven van haar man Andrej wist ze alleen dat hij programmeur was bij een groot bedrijf, twee keer per week aikido deed en soms in het weekend met vrienden ging vissen.
Op die dag overkwam Alla een ramp – het gezin van vijf personen miste de overstap vanwege een vertraagde vlucht, ze hing de hele avond aan de telefoon en was verschrikkelijk moe, dus toen alles eenmaal opgelost was, besloot ze gewoon een bad te nemen, hoewel Andrej nog niet terug was van zijn training. Ze liet de deur open om te horen hoe het met haar zoon ging en gaf hem haar telefoon. In het begin ging alles goed.
Toen hoorde ze echter het hartverscheurende gehuil van haar zoon, sprong uit het bad en, verstrikt in de mouwen van haar badjas, rende ze om hem te helpen. Haar zoon was gevallen, net als de telefoon. Het scherm was gebarsten en uit de snee op zijn hoofd vloeide bloed. Alla voelde de neiging om te schreeuwen, maar ze verzamelde zichzelf en begon haar zoon te troosten, stevig tegen zich aan.
Met haar zoon in haar armen rende ze naar de vaste telefoon en belde de ambulance. Tot haar verbazing arriveerde die snel, en de jonge verpleegster stelde vast:
— Hij moet gehecht worden. Maak je klaar, we gaan naar het ziekenhuis.
Alla stond nog in haar badjas met nat haar. Hoe moest ze er zo naartoe gaan? Gelukkig kwam Andrej op dat moment aan — ze hoorde opgelucht het geluid van de sleutel in de deur draaien. Nadat hij de situatie snel had ingeschat, pakte hij hun zoon en zei:
— Ik breng hem wel.
— Ik ga met je mee, — vroeg Alla jammerlijk, met een nog groter schuldgevoel.
— Met nat haar? — vroeg Andrej twijfelachtig. — Droog het eerst en neem daarna een taxi achter me aan.
Alla wees op haar telefoon, waarvan het scherm volledig gebarsten was en continu knipperde. Andrej pakte zijn telefoon, stopte die in Alla’s handen en zei:
— Hier, neem de mijne, laten we gaan.
Met tranen in haar ogen haalde Alla de föhn tevoorschijn en droogde haar haar. Ze trok een spijkerbroek en een trui aan. Ze opende de app om een taxi te bestellen. Die vroeg meteen om een beoordeling van de rit. Alla gaf automatisch een beoordeling en voordat ze het adres invoerde, zag ze dat het eerste adres dat werd aangeboden volkomen onbekend was.
Maar nu was er geen tijd om daarover na te denken, en ze bestelde gewoon een auto. Pas later, in de taxi, keek ze opnieuw in de app om te zien waar hij naartoe was gegaan. Ze had nog nooit zoiets gedaan, dus haar oren werden zelfs rood en het leek alsof de chauffeur, een strenge man met een snor, doorhad dat ze iets ongepast deed en haar met afkeuring aankeek.
Het adres in de ritgeschiedenis herhaalde zich opvallend vaak. Toen ze naar de datums keek, realiseerde ze zich met afschuw dat dit precies de dagen waren waarop haar man aikido had.
Alla zette het scherm uit. En wat moest ze nu met deze informatie doen? Waarom had ze überhaupt gekeken? Na een korte overweging zette ze het scherm weer aan om de oproepen te controleren. Inderdaad – de laatste uitgaande oproep was naar iemand genaamd Lena. Zoals het gezegde luidt: als het ongeluk komt, open dan de poorten?
In het ziekenhuis vond ze met moeite haar man en zoon; ze waren al opgenomen en ze waren net bezig zijn hoofd te hechten. Alla wilde met hem mee, maar haar man duwde haar zacht en beslist opzij en zei dat het beter was dat hij ging — het zou te pijnlijk voor haar zijn om te zien.
Ze gingen laat naar huis, gaven hun zoon chocoladeballetjes met melk, en zoals gewoonlijk las Andrej hem een verhaaltje voor het slapen gaan.
Alla wist niet hoe ze zich moest gedragen. Als hij bijvoorbeeld boos was geworden omdat ze het bad in was gegaan en de kleine alleen had gelaten, zou ze hebben gezegd dat als hij na het werk naar huis was gegaan in plaats van naar Lena, er iemand geweest zou zijn om op hun zoon te letten. Maar hij beschuldigde haar niet, integendeel, hij troostte haar en zei dat dit iedereen kon overkomen. De volgende dag kocht hij haar zelfs een nieuwe telefoon.
— Denk er niet eens aan om hem iets te vertellen! — adviseerde haar vriendin, aan wie ze als enige over haar ontdekking had verteld. — Ze wachten alleen maar tot je betrapt wordt. Misschien heeft hij een midlifecrisis of is hij moe van het huishouden. Hij raakt eroverheen en vergeet Lena.
Alla knikte gehoorzaam; ze wilde zelf ook niet van haar man scheiden – hun zoon had een vader nodig en zij een man, dus…
Maar ze kon het niet lang volhouden. Elke keer als hij terugkwam van aikido en zijn tas met het tenue op de grond gooide, wilde ze hem de ogen uitsteken. Nee, echt, zo doen alsof! Op een dag kon ze het niet meer aan, gooide het tenue op de grond en vroeg luid:
— Weet je dat het naar wasmiddel ruikt? Heb je het ooit gedragen?
Haar man keek haar met oprechte verbazing aan, en Alla ging op de poef zitten, sloeg haar handen voor haar gezicht, begon te huilen en vroeg:
— Wie is Lena?
Andrej maakte een vreemd geluid en zei toen:
— Ik wist dat ik het je niet lang kon verbergen… Sorry…
— Sorry? — barstte Alla uit en stond bijna op om hem met haar vuisten aan te vallen. — Dat is alles wat je kunt zeggen? Wegwezen!
— Daar was ik bang voor, — zuchtte hij. — Dat je meteen bij me weg zou gaan.
— Je was dus niet bang om daarheen te gaan, — zei Alla scherp. — Alsof iemand je daartoe dwong.
— Nee, ik ging zelf, — gaf Andrej toe. — Maar begrijp, wie anders kan haar helpen dan ik?
— Ik moet je begrijpen? Nou, dat is echt te veel! En wie begrijpt mij? Weet ze dat je een vrouw en kind hebt?
— Natuurlijk weet ze dat, ik laat haar altijd foto’s zien.
Alla kon zich nauwelijks voorstellen dat je met een minnares foto’s van je zoon die ijs eet en je vrouw met een bos bloemen zou bekijken. Ja hoor, haar man weet hoe hij moet verrassen.
— Weet je wat – het is genoeg. Ik wil niet meer met je praten. Pak je spullen en ga.
Andrej discussieerde niet, hij stopte een paar overhemden, een spijkerbroek, een scheerapparaat en zijn laptop in diezelfde tas.
— De rest haal ik later wel op, — mompelde hij en vertrok.
Alla moest haar zoon vertellen dat papa op zakenreis was. Ze had nu absoluut geen kracht om hem uit te leggen dat zijn vader een bedrieger was en een dubbelleven leidde, en dat hij daarom geen plek meer had in hun leven. Ze huilde de hele avond, maar de volgende ochtend ging alles weer zijn gang, en er was geen tijd om te treuren.
De volgende avond, toen er op de deur werd geklopt, hoopte Alla dat het Andrej was die kwam om vergeving te vragen. Tegelijkertijd was ze bang dat hij alleen de overgebleven spullen wilde ophalen. Ze was ook boos en wilde hem alles zeggen wat ze van hem dacht. Maar bij de deur stond geen Andrej, maar een tengere vijftienjarige meisje, in een kort blauw jasje en sneakers aan blote voeten – zoals tieners soms lopen.
— Hallo, — zei ze. — Jij bent Alla?
— Ja, — antwoordde Alla verbaasd, niet begrijpend wat dit meisje hier deed.
— Ik ben Lena. Andrej’s zus.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
