Dat was het.
Er brak iets in mij. Zonder lawaai, zonder gekletter. Gewoon een stille, definitieve breuk. Een jaar van vernederingen, toneelspelen, hoop. Alles verbrandde samen met die jurk.
— Je hebt gelijk, — mijn stem klonk vreemd vlak en stevig. — Het is tijd om van het lelijke af te komen.
Hij begreep het niet. Hij hoorde alleen onderwerping in mijn woorden, niet de essentie. Neerbuigend knikte hij, pakte zijn aktetas, gaf me een vluchtige kus op de wang en vertrok. Hij vertrok naar de afspraak waarvan hij dacht dat die hem naar de top zou brengen.
Ik keek hem na. Daarna liep ik naar de kast, haalde mijn beste zakelijke kostuum eruit. Dat wat ik van mijn vader had gekregen toen ik afstudeerde. Dat wat Dima nog nooit had gezien.
Ik kwam een uur eerder op kantoor. Liep voorbij mijn bureau in de gezamenlijke zaal, langs de verbaasde blikken van collega’s, en ging rechtstreeks de gang door. Naar het hoekkantoor met het bordje “Hoofd Verkoopafdeling. Sokolov D.A.”
De secretaresse keek op.
— Anna, waar gaat u heen? Dmitri Aleksejevitsj is er nog niet.
Ik glimlachte.
— Ik weet het. Ik ga naar mijn nieuwe plek. Wilt u koffie voor me brengen? En trouwens, vervang dat bordje alsjeblieft. Mijn achternaam is Orlova.
Precies om tien uur vloog de deur van het kantoor open. Dima kwam binnen. Stralend, zelfverzekerd, met een map onder zijn arm. Hij verstijfde op de drempel toen hij mij in zijn stoel zag zitten. Zijn glimlach gleed langzaam van zijn gezicht.
— Anja? Wat doe jij hier? — zijn stem klonk verbaasd, maar nog niet verontrust. — Ga ergens anders spelen. Ik heb nu een afspraak met de algemeen directeur.
— Ik weet het, — antwoordde ik rustig, terwijl ik een slok koffie nam. — Ik ook.
Op dat moment stapte mijn vader het kantoor binnen. Dima draaide zich om, en zijn gezicht verstarde. Hij herkende de algemeen directeur, maar begreep niet waarom die hier samen met mij verscheen.
— Pavel Andrejevitsj! Goedemorgen! We waren net… — begon hij te slijmen.
— Goedemorgen, Dmitri, — mijn vader liep om hem heen, kwam naar mij toe en legde zijn hand op mijn schouder. — Ik zie dat je al kennis hebt gemaakt met je nieuwe leidinggevende. Orlova Anna Pavlovna.
Dima’s gezicht verstarde tot een masker. Ongelovigheid, shock, paniek — alles mengde zich in zijn ogen. Hij keek van mij naar mijn vader en terug.
— Orlova?.. Pavlovna?.. — fluisterde hij. — Wat voor Orlova? Anja, wat is dit voor circus?
— Dit is geen circus, Dima. Dit is mijn echte achternaam, — ik stond op, voelend hoe koud, rustig vertrouwen zich door mijn lichaam verspreidde. — En Pavel Andrejevitsj is mijn vader.
Dima’s pupillen verwijden zich. Hij wankelde, alsof hij geslagen was.
— Vader?.. Maar jij… jij zei toch…
— Ik zei dat mijn vader niets met mij te maken wilde hebben. En dat was waar. Hij wilde niets te maken hebben met een vrouw die toestond dat ze vernederd werd. Hij wachtte tot ik het zelf zou begrijpen. Nou, nu begrijp ik het.
Hij keek naar me, en langzaam begon het tot hem door te dringen. De auto op krediet. De bonus die hij zichzelf had toegeëigend. Zijn woorden over “centen” en “goedkope vodden”.
— Anejka… poesje… dit is een misverstand! — hij deed een stap naar me toe en stak zijn handen uit. In zijn stem klonken smekende, zielige tonen. — Ik hou van je! Alles is voor jou!
— Alles is voor jezelf, Dima, — sneed ik hem af. — Jij hebt zelf de regels opgesteld. Jouw geld is jouw geld. Mijn geld is mijn geld.
Dus. Mijn bedrijf. Mijn kantoor. En mijn beslissing. Jij bent ontslagen. Op staande voet. Voor systematische toe-eigening van andermans verdiensten en intellectueel werk. Alle materialen van het “Horizon”-project heb ik.
Hij verstijfde.
— Ontslagen?.. Dat kan je niet…
— Dat kan ik wel. En maak je geen zorgen over de auto. De bonus krijg jij, zoals je begrijpt, niet. Dus die lening wordt toch niet goedgekeurd.
Mijn vader keek zwijgend toe, en in zijn ogen zag ik goedkeuring.
— En nog iets, — voegde ik eraan toe terwijl ik hem recht aankeek. — Je kunt je spullen vandaag nog uit het appartement halen. De sleutel laat je bij de conciërge achter. Mijn advocaat neemt contact met je op over de echtscheidingspapieren.
Hij keek me aan alsof ik een monster was. Al zijn gemaakte zelfverzekerdheid was verdwenen; wat overbleef was alleen een kleinzielig, hebzuchtig en doodsbang mannetje.
— Maar… hoe dan… we waren toch een gezin!
— Wij hebben nooit een gezin gehad, Dima. Jij had een handig project. Maar dat project is gesloten. Alle doelstellingen mislukt.
Ik ging in mijn nieuwe stoel zitten en pakte een pen van het bureau.
— En nu, als dat alles is, ga je. Ik heb veel werk.
… ’s Avonds, toen de geluiden van zijn gehaaste vertrek in het appartement eindelijk waren verstomd, opende ik mijn laptop.
Ik ging naar de website van een elektronicazaak. Zocht de grootste en duurste koelkast van roestvrij staal met ijsmaker en touch-display. En klikte op de knop “Kopen”.
De betaling ging meteen door. Van mijn persoonlijke rekening.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
