— Al mijn geld is van mij, en het jouwe is van jou, — lachte mijn man hardop, niet wetende dat mijn vader hem morgen zou ontslaan en mij op zijn plek zou zetten.
— Kom op, Anja, je doet als een klein kind. Mijn geld is mijn geld. Jouw geld is jouw geld. Helemaal eerlijk, — Dima liet zich achterover op de bank vallen en lachte luid, recht uit zijn hart.
Die lach, die me een jaar geleden nog oprecht en aanstekelijk leek, klonk nu in mijn oren als goedkoop blik.
Hij keek op mij neer, en in zijn ogen glinsterde plakkerig zelfgenoegzaam plezier. Een jaar geleden stond daar nog aanbidding.
Nu — neerbuigende medelijden met het “arme meisje” dat hij gelukkig had gemaakt door haar naast zich te laten wonen.
— Ik dacht gewoon, aangezien de koelkast gemeenschappelijk is, dat het logisch is om hem samen te kopen, — antwoordde ik zacht, terwijl ik het patroon in het tapijt bestudeerde.
Niet opkijken. Het belangrijkste was niet opkijken, hem niet laten zien hoe de ijzige woede langzaam uit de diepte van mijn ziel omhoog kroop.
— Logisch is wanneer iedereen op zichzelf rekent. Onderhoud ik jou? Nee. Betaal ik de huur en de rekeningen? Ja. Zeg daar maar dank je voor. Maar een koelkast, sorry, dat is luxe. De oude werkt toch nog.
Hij zei het alsof hij me een afgekloven bot toewierp.
De oude koelkast, die we van zijn grootmoeder hadden gekregen, loeide ’s nachts als een gewond dier en veranderde verse groenten in ijzige pap.
Ik knikte zwijgend.
“Een jaar, dochter. Slechts één jaar,” klonk de stem van mijn vader in mijn herinnering. “Ik ben niet tegen jouw Dima. Ik ben tegen jouw blindheid. Jullie kennen elkaar drie maanden. Laat hem bewijzen dat hij van jou houdt, en niet van mijn mogelijkheden. Leef van jullie eigen geld. Geen cent van mij. Dan zullen we zien van welk deeg hij gemaakt is.”
Mijn vader was boos over ons overhaaste huwelijk. Hij vond dat Dima een jager op de bruidsschat was. Om hem het tegendeel te bewijzen, stemde ik in met dit experiment.
Ik nam zelfs mijn moeders achternaam weer aan, zodat er op mijn werk geen associaties zouden zijn. Voor Dima werd dit een verhaal over hoe een rijke vader zijn ongehoorzame dochter “onterfd” had.
Het deeg bleek waardeloos.
De eerste zes maanden speelde Dima de edelman. Hij was er zeker van dat zodra hij het uithield, de strenge schoonvader zijn woede zou laten varen. Maar toen begreep hij dat er geen geld zou komen.
En het masker begon te verschuiven. Eerst verdwenen de bloemen. Daarna “vergat” hij zijn portemonnee in het restaurant. En nu waren we beland bij een gescheiden budget, waarin het zijne alleen van hem was, en het mijne “gemeenschappelijk”.
— Kom nou, wees niet boos, — hij kwam naar me toe en woelde achteloos door mijn haar, alsof ik een hond was. — Verdien jij maar, dan koop je het. Jij bent toch een slimme meid. Je doet je best.
Ik hief langzaam mijn blik naar hem. In zijn ogen was geen spoor van twijfel aan zijn gelijk.
Alleen de zekerheid van de heer des huizes, die goed verdiende en het “geluk” had een mooie maar financieel nutteloze vrouw te trouwen.
Hij wist niet dat ik mijn best deed in het bedrijf dat eigendom was van mijn vader.
Hij wist niet dat het sleutelproject, waarvoor hem een enorme bonus beloofde, van begin tot eind door mij ontwikkeld en uitgevoerd was.
En hij wist helemaal niet dat hij morgen om tien uur op het matje geroepen zou worden, niet voor een promotie.
— Ja, lieverd, — ik dwong mezelf tot mijn meest onderdanige glimlach. — Je hebt gelijk. Natuurlijk heb je gelijk.
’s Avonds kwam hij thuis met glinsterende ogen. Hij gooide een map met het logo van een autodealer op tafel.
— Kijk eens wat een schoonheid ik gevonden heb! — hij spreidde enthousiast een glanzende brochure voor me uit. Vanaf de pagina keek het roofzuchtige profiel van een dure SUV me aan.
— Op krediet, natuurlijk. Maar met mijn salaris stelt dat niks voor. De eerste aanbetaling doe ik met de bonus van het “Horizon”-project. Die krijgen we binnenkort.
Hij sprak snel, gepassioneerd, zonder mijn verstarde gezicht op te merken.
“Horizon”. Mijn project. Mijn slapeloze nachten, mijn berekeningen, mijn onderhandelingen. Dima was daar slechts de nominale leidinggevende, die zijn handtekening onder mijn rapporten zette en ze mooi presenteerde in vergaderingen.
— Je koopt een auto? — mijn stem klonk dof, alsof van onder water. — Maar… je zei toch dat we moesten sparen. Dat ons “financiële kussen” nog te dun was.
Hij keek op van de brochure en keek me aan met oprechte verbazing, alsof ik iets doms had gezegd.
— Anja, je haalt het weer door elkaar. “Wij” — dat geldt voor jouw uitgaven. Ik vraag jou toch niet om geld, of wel? Ik verdien, dus ik geef uit. Dat is stimulans, begrijp je?
Motivatie. Een man moet groeien, streven. En jij houdt me tegen met je kleine huishoudelijke probleempjes.
Hij gebruikte die truc — “jij houdt me tegen” — steeds vaker. Elke keer dat ik iets vroeg of probeerde om gezamenlijke plannen te bespreken, stuitte ik op die muur. Ik, met mijn zorgen, stond zogenaamd zijn grote prestaties in de weg.
— Ik probeer alleen maar praktisch te zijn, — waagde ik nog één, laatste poging. — Misschien moeten we eerst het woonprobleem oplossen? Beginnen met sparen voor een hypotheek? Samen.
Dima lachte. Diezelfde lach als eerder die dag. Luid, zelfverzekerd, vernederend.
— Een hypotheek? Met jouw salaris? Anejka, doe niet zo belachelijk. Om voor een hypotheek te sparen, moet je echt verdienen, niet kruimels krijgen voor het schuiven van papiertjes.
Als ik commercieel directeur word, dan praten we erover. Maar voorlopig — wees blij voor je man. Jouw man gaat binnenkort in een dikke wagen rijden. Dat zou je toch gelukkig moeten maken.
Hij kwam naar me toe en sloeg zijn arm om mijn schouders, trok me tegen zich aan. Hij rook naar dure parfum en naar succes. Vals, gestolen succes.
— Trouwens, over die directeursfunctie, — zijn stem zakte tot een samenzweerderig gefluister. — Morgen heb ik een afspraak met de algemeen directeur. Het lijkt erop dat het ijs gebroken is. De oude man heeft eindelijk mijn talenten op waarde geschat.
Mijn hart sloeg een slag over. De algemeen directeur. Mijn vader.
Ik deinsde een beetje achteruit, zodat hij niet zou voelen hoe mijn hele lichaam zich gespannen had.
— Dat… dat is geweldig, lieverd! — perste ik er een enthousiaste glimlach uit.
— Natuurlijk! — hij straalde. — Dus morgen wordt alles beslist. Wens me succes…
Hij ging bijna meteen naar bed, volkomen gelukkig en overtuigd van zijn toekomst. Ik bleef nog lang in de keuken zitten, starend naar het donkere raam.
Het gezoem van de oude koelkast klonk voor mij als het tikken van een klok. De tijd tot zijn val. En ik was absoluut niet van plan hem succes te wensen. Ik was van plan te genieten van de voorstelling.
De ochtend was doordrenkt van zijn zelfgenoegzaamheid. Hij floot een deuntje terwijl hij de duurste stropdas uitzocht. Zwijgend gaf ik hem koffie, in de rol van toegewijde echtgenote.
— Zo, ik moet eruitzien als een miljoen, — mompelde hij terwijl hij zichzelf kritisch in de spiegel bekeek.
Mijn blik viel op een nieuwe jurk die aan de kastdeur hing. Eenvoudig, van linnen, maar ik had er drie maanden voor gespaard van mijn “centensalaris”.
Het was mijn kleine overwinning, een symbool dat ik nog bestond, los van hem.
Dima had het ook gezien. Hij liep naar de kast, pakte de stof tussen duim en wijsvinger met een blik van afkeer.
— Wat is dit voor boerenchic?
— Dat is mijn nieuwe jurk, — zei ik zacht.
— Natuurlijk is het van jou. Je hebt gekocht wat je je kon veroorloven. Anja, luister, — hij draaide zich naar me toe en zijn gezicht werd serieus, bijna vaderlijk.
— Als ik straks die functie krijg, moet jij mee omhoog. Geen van die goedkope vodden meer. Jij zult de vrouw zijn van een belangrijk man. Dit is beschamend.
Hij praatte, terwijl ik naar de jurk keek. Naar mijn kleine, moeizaam veroverde vreugde die hij net in de modder had getrapt.
En toen gebeurde er iets wat de laatste druppel werd. Terwijl hij een plooi in zijn perfect witte overhemd gladstreek, hing hij het nonchalant over dezelfde kastdeur.
De hete strijkbout, die hij even op de plank had laten staan, gleed eraf — recht op mijn jurk.
Er klonk gesis. Een lelijke, bruine vlek verspreidde zich, brandde dwars door de stof heen.
Dima keek naar het gat, toen naar mij. In zijn ogen lag geen spoortje spijt of schuld. Alleen ergernis.
— Zie je wel. Het lelijke ding heeft zichzelf al verwijderd, — grijnsde hij. — Kom, huil niet. Je koopt wel een nieuwe. Als ik het toesta en je geld geef.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
