— Al mijn geld is van mij, en het jouwe is van jou, — bulderde mijn man, zonder te weten dat mijn vader hem morgen zou ontslaan en mij in zijn plaats zou zetten.

— Ik zei dat mijn vader niets met mij te maken wilde hebben. En dat was waar. Hij wilde niets te maken hebben met een vrouw die zich liet vernederen. Hij wachtte tot ik het zelf zou begrijpen. Nou, dat begrijp ik nu.

Hij keek me aan, en eindelijk begon het tot hem door te dringen. De auto op afbetaling. De bonus die hij zich had toegeëigend. Zijn woorden over “hungerloontjes” en “goedkope vodden”.

— Anja… poesje… dit is een misverstand! — hij deed een stap naar me toe en stak zijn handen uit. In zijn stem klonken smekende, slijmerige tonen. — Ik hou toch van je! Ik doe alles voor jou!

— Je doet alles voor jezelf, Dima, — sneed ik hem af. — Jij hebt de regels zelf bepaald. Jouw geld is van jou. Het mijne — van mij.

Dus. Mijn bedrijf. Mijn kantoor. En mijn besluit. Jij bent ontslagen. Op staande voet. Voor systematische toe-eigening van andermans verdiensten en intellectuele arbeid. Alle documenten van project “Horizon” liggen bij mij.

Hij verstijfde.

— Ontslagen?.. Dat kun je niet…

— Dat kan ik wel. En maak je over die auto maar geen zorgen. De bonus krijg je, zoals je begrijpt, niet. Dus de lening wordt toch niet goedgekeurd.

Mijn vader volgde de scène zwijgend, en in zijn ogen zag ik goedkeuring.

— En nog iets, — voegde ik eraan toe, terwijl ik hem recht in de ogen keek. — Je spullen kun je vandaag tot vanavond uit het appartement halen. De sleutels laat je bij de conciërge achter. Wat betreft de echtscheidingspapieren, daar neemt mijn advocaat contact met je over op.

Hij keek me aan alsof ik een monster was. Al zijn gemaakte zelfverzekerdheid was weg. Wat overbleef was slechts een kleinzielig, hebzuchtig en doodsbang mannetje.

— Maar… hoe dan… we zijn toch een gezin!

— Wij zijn nooit een gezin geweest, Dima. Jij had een handig project. Maar dat project is gesloten. Met volledig mislukte resultaten.

Ik ging in mijn nieuwe stoel zitten en nam een pen van het bureau.

— En nu, als je klaar bent, ga je. Ik heb veel werk te doen.

…Die avond, toen het appartement eindelijk stil was geworden na het haastige inpakken van zijn spullen, opende ik mijn laptop.

Ik ging naar de website van een elektronicawinkel. Zocht de grootste en duurste koelkast van roestvrij staal, met ijsblokjesmaker en touchscreen. En drukte op de knop “Kopen”.

De betaling ging onmiddellijk door. Vanaf mijn persoonlijke rekening.