P.P.S. En ja, de vleesmolen heeft echt een dubbele bodem. Aan de onderkant zit oma’s recept voor de lekkerste pelmeni ter wereld. Ze zei altijd dat je die alleen met liefde moet maken, en alleen voor de mensen die je het meest dierbaar zijn.”
Er werd zachtjes op de deur geklopt:
— Anja? Mag ik binnenkomen?
Ze veegde haar tranen af:
— Wacht een minuutje.
Ze pakte haar telefoon en zocht een nummer op:
— Hallo, Olga? Met Anna. Sorry dat ik zo laat bel… Ik weet dat u zondag naar het kuuroord vertrekt. Misschien kunnen we morgen afspreken? Ik wil graag leren hoe ik pelmeni moet maken volgens het recept van uw ex-schoonmoeder. Men zegt dat ze de lekkerste ter wereld zijn…
Een jaar later, aan de vooravond van het nieuwe jaar…
— Annetje, het deeg is al gerezen! — klonk Olga’s stem uit de keuken. De geur van verse kruiden verspreidde zich door het hele appartement.
— Ik kom al! — riep Anna terwijl ze zich haastte naar de keuken, waar een feestelijke drukte heerste. — Dima, haal even het gehakt uit de koelkast.
De oude vleesmolen glinsterde in het licht van de nieuwe lamp, speciaal opgehangen voor de familiediners. Op tafel lag al een dun laagje bloem, verse hoopjes dille en peterselie gaven een vleugje groen, en diepe schalen stonden klaar voor het gehakt.
— Weten jullie nog onze allereerste gezamenlijke pelmeniavond? — vroeg Olga terwijl ze het deeg dun uitrolde. — Ik was zo nerveus, mijn handen trilden.
— We waren allemaal bloednerveus, — grinnikte Dmitri terwijl hij behendig uien sneed. — Ik dacht serieus dat het hele idee zou mislukken.
Aan de muur hingen gezamenlijke foto’s — daar waren ze allemaal samen tijdens de kerkelijke inzegening: Anna in een elegante witte jurk met een takje dille in haar boeket (een kleine familiegrap), Dmitri in een klassiek pak, en Olga die straalde met een bijzondere warmte.
Er werd aangebeld.
— Oh, dat zal Serezjka zijn! — zei Olga met een blos op haar wangen terwijl ze snel een blik wierp in de spiegel. — Jullie vinden het toch niet erg? Hij beloofde zijn onovertroffen saus voor de pelmeni mee te nemen. Grootmoeders recept, nog wel.
— Die arts uit het kuuroord? — knipoogde Anna terwijl ze over haar inmiddels duidelijk zichtbare buik wreef. — Natuurlijk, nodig hem maar uit. We kunnen best nog een paar sterke mannenhanden gebruiken om deeg uit te rollen.
Dmitri sloeg een arm om de schouders van zijn vrouw:
— Wat denk je, chef-kok? Zullen we de nieuwkomer opnemen in onze pelmeni-dynastie?
— Met een proefperiode, — lachte Anna. — Eerst moet hij bewijzen dat hij waardig is om onze magische vleesmolen te gebruiken. Ze schijnt te weten wie erbij hoort… en wie niet.
— Nou, mij heeft ze geaccepteerd, — zei Olga met een ondeugende glimlach terwijl ze naar de deur liep.
— Jou kon je gewoon niet níét accepteren, — zei Anna zacht. — Jij hebt ons iets belangrijks geleerd: liefde wordt niet gemeten in stempels in een paspoort. Ze wordt gemeten aan hoeveel je bereid bent er te zijn… juist als het moeilijk wordt.
In de keuken begon de bouillon zachtjes te pruttelen, borden rinkelden. Het nieuwe jaar trad zijn rechten binnen, met de geur van dennennaalden, mandarijntjes en huisgemaakte pelmeni. En de oude vleesmolen glinsterde in het licht, haar geheimen bewarend voor nieuwe verhalen en nieuwe beginnen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
