— Dim, wat is dat voor een grote doos? — vroeg Anna nieuwsgierig terwijl ze het volumineuze pakket bekeek, gewikkeld in goudkleurig papier met zilveren sneeuwvlokken.
— Maak maar snel open, — zei Dmitri zichtbaar nerveus, terwijl zijn vingers aan de rand van het tafelkleed friemelden. — Ik hoop dat je het leuk zult vinden.
Anna opende langzaam het pak. Haar glimlach vervaagde geleidelijk terwijl ze naar een oude vleesmolen keek, bedekt met een patina van de tijd.
— Is dit een grap? — vroeg ze en keek haar man aan, alsof ze wilde begrijpen of hij haar voor de gek hield.
— Nee, nee, — boog Dmitri zich naar voren. — Het is echt iets bijzonders. Weet je, mijn grootmoeder…
— Wacht even, — onderbrak Anna hem, haar stem trilde licht. — Laten we het eerst hebben over dat andere cadeau. Die reis naar “Bosrijk Sprookje”.
Dmitri verbleekte:
— Hoe weet jij dat…?
— Van Sveta. Ze had de betaling gezien bij de boekhouding, — Anna probeerde rustig te klinken, maar haar vingers die de servet vastklemden, waren wit van spanning. — Drie weken in een luxe suite voor Olga. Prachtig. En voor mij dus… dit?
— Anjoet, luister nou…
— Nee, jíj moet luisteren! — zei ze fel en stond abrupt op, waarbij ze haar champagneglas omstootte. Gouden druppels verspreidden zich over het spierwitte tafelkleed. — Het gaat mij nu niet om geld. Het gaat om vertrouwen. Waarom heb je het mij niet verteld? Waarom moet ik het van anderen horen?
— Ik was van plan het te zeggen…
— Wanneer? Na haar terugkomst? — Anna lachte zenuwachtig. — Weet je wat het ergste is? Ik zou het begrepen hebben. Echt waar. Maar jij koos ervoor het te verzwijgen.
Buiten klonk vuurwerk dat uiteenspatte in kleurrijke vonken. In de reflectie ervan zag Anna hoe Dmitri’s gezicht vertrok.
— En deze vleesmolen… — ze pakte hem op. — Wat is dit? Een troostprijs? Of een manier om je geweten te sussen?
— Anja, hou op, — smeekte Dmitri, zijn stem klonk smekend. — Het zit niet zoals je denkt…
— Oh nee? Hoe dan wel? — zei ze terwijl ze zich in de deuropening omdraaide. — Laat maar zitten. Ik wil nu gewoon even alleen zijn.
In de slaapkamer liet Anna zich uitgeput op het bed vallen. In haar hoofd draaiden flarden van gesprekken, toevallige blikken, kleine details. Hoe Dmitri vaak fluisterend telefoneerde. Hoe hij een paar keer hun afspraken had afgezegd. Hoe vreemd hij zich de afgelopen maand had gedragen.
“Ik ben er zelf ook schuldig aan,” dacht ze terwijl ze naar haar spiegelbeeld keek. “Ik geloofde dat je geluk kunt bouwen op andermans ongeluk. Maar Olga was ook ooit een geliefde vrouw…”
Zachtjes werd er op de deur geklopt:
— Anjoet, mag ik even?
— Nee, Dim.
— Oké, — klonk zijn gedempte stem vanachter de deur. — Maar… gooi die vleesmolen alsjeblieft niet weg. Hij is echt bijzonder.
Anna glimlachte bitter.
Drie dagen lang raakte ze het ongelukkige cadeau niet aan. Drie dagen leefden zij en Dmitri als vreemden, slechts uitwisselend wat beleefdheden.
Op de vierde dag hield ze het niet meer uit:
— Hoi Sveta. Zeg, wat stond er nog meer op die betalingsbon?
— Welke bon? — Sveta klonk verbaasd aan de andere kant van de lijn.
— Voor Olga’s reis.
— Oh, die factuur… Ja, er stond ook iets over medische behandelingen. Weet je, ze is de laatste tijd echt niet gezond. Na alles wat er met Dims moeder is gebeurd…
— Wat bedoel je met “na alles wat er met zijn moeder is gebeurd”? — Anna kneep harder in de telefoon. — Sveta, leg het me goed uit.
— Oh… — er viel een stilte. — Ik dacht dat je het wist… Misschien moet je beter met Dima praten?
— Sveta! — Anna’s stem kreeg een ijzeren ondertoon. — Ik praat nu niet met Dima. Ik praat met jou. Wat is er gebeurd?
— Oké dan, — zuchtte Svetlana. — Maar zeg niet dat je het van mij hebt. Zijn moeder… ze is na een beroerte volledig hulpbehoevend geworden. Heeft bijna een jaar in bed gelegen. En weet je wie haar al die tijd verzorgde? Olga. Ze kwam elke dag, kookte, waste haar, verschoonde luiers… Zelfs toen haar eigen moeder in het ziekenhuis lag, bleef ze voor haar zorgen. Haar ex-schoonmoeder, bedoel ik.
Anna liet zich langzaam op een stoel zakken. Ze kon het nauwelijks bevatten.
— Maar waarom… waarom heeft Dima me dat nooit verteld?
— Zou jij het hem hebben verteld? — in Sveta’s stem klonk meelevendheid. — “Lieve schat, weet je, mijn ex-vrouw, die ik voor jou heb verlaten, is een heilige die zorgt voor mijn verlamde moeder.” Klinkt niet bepaald charmant, toch?
Anna zweeg. Voor haar geestesoog verscheen een beeld: Olga — een lange, waardige vrouw met droevige ogen, die een bedlegerige oude vrouw verschoont, haar met een lepel voedt, boeken voorleest.
— En zijn moeder… leeft zij nog?
— Ja, een maand geleden, — antwoordde Sveta zacht. — Weet je, Olga bleef tot het laatst bij haar. En daarna viel ze zelf om. Zenuwinzinking, zeggen de artsen. Dus besloot Dima haar naar een kuuroord te sturen. Daar is de revalidatie goed.
Anna legde de hoorn neer en hield haar hoofd in haar handen. Al die maanden had ze in haar eigen knusse wereldje geleefd, jaloers geweest, boos op haar man vanwege zijn late thuiskomsten, vanwege de afgezegde weekenden. En hij… Wat voelde hij? Hoe werd hij verscheurd tussen twee vrouwen — de een die hij nu liefhad, en de ander, die ondanks hun scheiding zijn moeder niet in de steek had gelaten in zijn geboortestad?
Haar blik viel op de vleesmolen. “Hij is bijzonder,” had Dima gezegd. Anna nam hem in haar handen en draaide hem om. Er rinkelde iets onderin. Toen ze beter keek, zag ze een klein schroefje dat iets anders leek dan de rest. Ze draaide eraan en plotseling kwam het onderste deel van de vleesmolen los en onthulde een geheime ruimte.
Binnenin lag een fluwelen doosje en een in vieren gevouwen papiertje. Met bevende handen vouwde Anna het briefje open…
“Mijn liefste Anja!
Ik weet dat je nu gekwetst en in de war bent. En je hebt alle recht om boos te zijn. Maar er is een verhaal dat ik je moet vertellen. Een verhaal over liefde, trouw en het feit dat het leven soms veel ingewikkelder is dan het op het eerste gezicht lijkt.
Deze vleesmolen behoorde toe aan mijn grootmoeder Vera. Ze kreeg hem als cadeau van haar schoonmoeder in 1945, toen opa terugkeerde van het front. Toen was het een kostbaar geschenk. Maar daar gaat het niet om.
Oma zei dat deze vleesmolen een bijzondere talisman was. Hij bewaart de herinnering dat ware liefde niet alleen gaat om het geluk van de eerste ontmoetingen, maar ook om de bereidheid er te zijn in de moeilijkste momenten.
Weet je, toen mama ziek werd, was ik radeloos. De artsen zeiden dat ze constante zorg nodig had. Ik rende heen en weer tussen werk, het ziekenhuis en thuis. En toen… toen kwam Olga. Ze kwam gewoon en zei: ‘Dima, ik help je. We zijn toch familie. Al is het verleden. En je moeder kan er niets aan doen.’
Ik weet hoe het klinkt. Een ex-vrouw die voor haar ex-schoonmoeder zorgt — dat is vreemd. Maar ze heeft echt geholpen. Bijna een jaar lang kwam ze elke dag naar mama. Ze voedde haar, waste haar, praatte met haar, las voor. Zelfs toen haar eigen moeder in het ziekenhuis werd opgenomen, liet Olga mijn moeder niet in de steek.
Ik heb je dit niet verteld omdat ik bang was. Bang dat je het verkeerd zou begrijpen. Dat je zou denken dat er iets tussen mij en Olga was. Maar nee. Er is alleen dankbaarheid. Een immense dankbaarheid voor wat ze voor mijn moeder heeft gedaan. Net zoals ik ooit haar vader heb geholpen.
Die kuuroordbehandeling is slechts een klein gebaar van wat ik voor haar kan doen. Olga heeft nu zelf hulp en steun nodig. Het is zenuwinzinking, zeggen de artsen…”
Anna keek op van de brief. Tranen stroomden over haar wangen. Ze herinnerde zich hun eerste ontmoeting met Dmitri. Dat benefietdiner, toen ze geld inzamelde voor een kindertehuis.
Toen vertelde hij over zijn grootmoeder, die geloofde in familiebanden. Over zijn moeder, die hem het belangrijkste had geleerd — dankbaar zijn. Over hoe belangrijk het is om niet alleen lief te hebben, maar ook te kunnen laten zien dat je liefhebt…
Anna keek naar het doosje. Binnenin zat een ring met een kleine saffier.
“P.S. Ook deze ring draagt een verhaal met zich mee. Oma liet hem na aan de vrouw met wie ik niet alleen een stempel in mijn paspoort wilde delen, maar mijn hele leven. Aan de vrouw die begrijpt dat liefde niet alleen romantiek en passie is, maar ook het vermogen om het moeilijke verleden van een geliefde te accepteren.
Wil je met me trouwen? Of beter gezegd… wil je met me kerkelijk trouwen?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
